Amen.Juul - PE0GJG schreef:Mooi verhaal Cor. Je bent een goed mens.
Idd, een huisdier is een verantwoordelijkheid. Niet alleen de verzorging, maar ook de laatste wandeling (en dan niet afgeven bij de dierenarts en weglopen) gewoon bij blijven tot de laatste adem. Hij/zij was er voor jou, dan ben je er voor hem/haar.
Vanuit mijn ouders opgegroeid met honden, heb zelf een 2e handse zwarte labrador gehad en aan mijn voormalige partner zat een boerderij kat vast.
Beide hadden in eens dusdanige lichamelijke gebreken dat de kwaliteit van leven ver beneden het vriespunt was.
Dan ga je niet meer dokteren, maar dan neem je je verantwoordelijkheid en ga je voor de laatste wandeling zoals ik dat van mijn ouders geleerd hebt.
Bij gebleven tot het einde en daarna alles geregeld voor de crematie. Gevolgd door een dodenwake met de familie want verlies van een huisdier hoeven we bij ons in de familie niet alleen te dragen.
En dan terwijl je nog in de rouw zit en thuis zit met een zware burn-out, krijg je een telefoontje met de vraag of wij misschien een poes op leeftijd (12 jaar) een for-ever home willen geven omdat het baasje er door een scheiding, verhuizing etc niet meer voor kan zorgen. Tja wat doe je dan? Op bezoek gaan en kijken of het klikt. En dat deed het. Poes Moppie werd de steun in de rug tijdens mijn burn-out en is nu al 2 jaar degene die me 's morgens wakker maakt met likjes, overdag zorgt dat ik regelmatig even een pauze hou, 's avonds bij me op de bank ligt (liefst op schoot of onder een dekentje) of bij me in de shack in haar mandje ligt terwijl ik aan het prutsen ben.
Of rozenblaadjes plukt van mijn rozen op tafel om ze vervolgens smakelijk op te kauwen (geen idee waarom ze het doet, maar dat doet ze buiten in de tuin ook).
Tja een leven zonder huisdieren, moet er eigenlijk niet aan denken.